Λυσίας, Αρεοπαγιτικός περί του σηκού απολογία. Η υπόθεση του λόγου
Ο σηκός ήταν η ξύλινη περίφραξη του ελαιόδενδρου ή του ελαιώνα. Αυτό το έκαναν στην αρχαία Αθήνα, γιατί η ελαία θεωρούνταν δένδρο ιερό.
Όπως το άγαλμα του θεού προστατεύεται στον σηκό του ναού, έτσι πρέπει να προστατεύεται και το ιερό δένδρο. Για το κάθε ελαιόδενδρο υπήρχε ειδική μέριμνα από επόπτες. Κανείς δεν μπορούσε να φυτεύσει άλλο δένδρο κοντά στην ελιά και φυσικά να ξεριζώσει ή να καταστρέψει ακόμη και γέρικο ή ξερό ελαιόδενδρο. Όποιος προχωρούσε σε μία τέτοια καταστροφή, δικάζονταν και, αν κρίνονταν ένοχος, καταδικάζονταν σε θάνατο. Η υπόθεση εκδικάζονταν στον Άρειο Πάγο, που, ως γνωστόν, δίκαζε πράξεις ιεροσυλίας.
Ο λόγος αυτός γράφτηκε από τον Λυσία το 394 π.Χ., για να εκφωνηθεί ενώπιον το Αρείου Πάγου ως απολογία από κάποιον Αθηναίο, που είχε κατηγορηθεί για την καταστροφή του σηκού.
Απόδοση στη ν.ε. (μετάφραση) Θ. Κ. Στεφανόπουλος, Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΚΕΓ.
