Ισοκράτης, Κατά των σοφιστών. Η υπόθεση του λόγου
Στον λόγο αυτόν ο Ισοκράτης «αντιπαραθέτει τη μέθοδό του και τους σκοπούς του προς τα αντίστοιχα άλλων διδασκάλων (των σοφιστών υπό ευρεία έννοια), τους οποίους κατηγορεί για αντιφάσεις μεταξύ της θεωρίας και της πρακτικής τους».
Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι και ο ίδιος έχει θεωρηθεί σοφιστής, γιατί και αυτός πληρώνονταν για τη διδασκαλία του, παρείχε εκπαίδευση για πολιτική ανέλιξη και έγραφε λόγους για άλλους.
Ξεκινά τον λόγο του επιτιθέμενος στους σοφιστές (χωρίς να κατονομάζει κάποιον) κατηγορώντας τους ότι είναι αλαζόνες και παραδόπιστοι. Όσον αφορά τη διδασκαλία τους για την πολιτική τέχνη, που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν να τη μεταδίδουν στους μαθητές τους, αναφέρει ότι αυτά που λένε οι σοφιστές είναι ανεφάρμοστα και δεν ξέρουν τον τρόπο εφαρμογής τους.
Αντιπαραθέτοντας τον εαυτό του στους σοφιστές αναφέρει τη δική του μεθοδολογία στη διδασκαλία.
Επιτίθεται ξανά στους συγγραφείς ρητορικών εγχειριδίων και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κάποια τέχνη κατάλληλη για να διδαχθεί ο αυτοέλεγχος και η δικαιοσύνη σε όσους δεν την έχουν. Πιστεύει, όμως, ότι η μελέτη πολιτικών πραγματειών μπορεί να βοηθήσει να διεγερθεί και να σχηματισθεί η αρετή.
