Ισοκράτης, Περί του ζεύγους. Η υπόθεση του λόγου
Ο λόγος αυτός είναι δικανικός και είναι «δίκη βλάβης». Είναι λόγος από τον οποίο λείπει το αρχικό του μέρος (δεν έχει τυπικό προοίμιο - οι παράγραφοι 1-3 δεν μπορούν να υπέχουν θέση προοιμίου).
Στον λόγο επιχειρείται να τεκμηριωθεί η άποψη ότι το δικαστήριο είναι αναρμόδιο για την εκδίκαση της υπόθεσης, αφού μία ιδιωτική διένεξη μετατοπίζεται στην πολιτική δραστηριότητα του πατέρα Αλκιβιάδη.
Ωστόσο, εξ αυτού λαμβάνοντας αφορμή, ο νεότερος Αλκιβιάδης βρίσκει την ευκαιρία να αναφερθεί στην πολιτική δράση και την προσφορά του πατέρα του.
Ο νεότερος Αλκιβιάδης υπερασπίζεται τον νεκρό πατέρα του έναντι κατηγορίας ότι χρησιμοποίησε ζεύγος ίππων άλλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 416 π.Χ.
«Ο νεότερος Αλκιβιάδης, ως εναγόμενος, υπερασπίζεται τον ομώνυμο πατέρα του απέναντι στις κατηγορίες του Τεισία από το Άργος ότι ο διάσημος πολιτικός είχε οικειοποιηθεί το άρμα του τελευταίου, με το οποίο νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες. Σώζεται το τελευταίο τμήμα του έργου, το οποίο αποτελεί έναν έπαινο για τον χαρακτήρα και τις επιλογές του πρεσβύτερου Αλκιβιάδη. Αρχικά ο ομιλητής αποδίδει την ενοχοποίηση του πατέρα του για τη διακωμώδηση των Μυστηρίων στους ολιγαρχικούς κύκλους της πόλης, γεγονός που τον ανάγκασε να καταφύγει στους εχθρούς της Αθήνας. Χαρακτηρίζει ως συκοφαντικούς τους ισχυρισμούς ότι καθοδήγησε στρατιωτικά τους Λακεδαιμονίους και ότι τους συμβούλευσε να οχυρώσουν τη Δεκέλεια». Προβαίνει σε έπαινο των προγόνων του Αλκιβιάδη, δηλαδή της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, και της προσφοράς της στην πόλη.
Επιτίθεται στους κατηγόρους κάνοντας αναφορά στο «ήθος» του Χαρικλή (συγγενή του Τεισία) και στα πολιτικά σφάλματα του Τεισία.
Τέλος, μνημονεύοντας τις προσωπικές ατυχίες και πολιτικές διώξεις του Αλκιβιάδη, ο ρήτορας στοχεύει να κερδίσει την εύνοια των δικαστών προκειμένου να αποφύγουν την καταδίκη της αποστέρησης του πολιτικού δικαιώματος του κατηγορουμένου.
