Δημοσθένης, Περί της Ειρήνης. Η υπόθεση του λόγου
Κατά τον Γ΄ Ιερό Πόλεμο (356-346 π.Χ.) οι Αθηναίοι συντάχθηκαν με τους Φωκείς, τους οποίους βοηθούσαν ως σύμμαχοι μέχρι το 346 π.Χ., έτος κατά το οποίο υπογράφηκε η Φιλοκράτειος Ειρήνη μεταξύ Αθηναίων και Μακεδόνων.
Με την υπογραφή αυτής της ειρήνης οι Φωκείς έμειναν χωρίς συμμάχους και βοήθεια και αναγκάστηκαν να παραδοθούν με επαχθείς όρους και με την αφαίρεση των δύο ψήφων που είχαν στο Αμφικτυονικό Συνέδριο. Τις ψήφους των Φωκέων στο Συνέδριο πήραν οι Μακεδόνες.
Η ενέργεια αυτή πυροδότησε στην Αθήνα μια συζήτηση για τη στάση που έπρεπε να τηρήσει η Αθήνα έναντι της Μακεδονίας, η οποία εμπλέκονταν όλο και πιο δυναμικά στα πράγματα της νότιας Ελλάδας.
Οι φιλιππίζοντες στην Αθήνα ζητούσαν την αποδοχή των τετελεσμένων και οι αντιφιλιππικοί ζητούσαν πόλεμο. Ο Δημοσθένης με τον λόγο του αυτόν ζητά να ακουστεί από το κοινό προσεκτικά, γιατί πάντα τους συμβούλευε προς όφελος της πόλης και είναι από αυτούς που μπορεί να τους συμβουλεύσει.
Με τον λόγο του επιχειρεί να αποδείξει πόσο ολέθριος θα ήταν για την Αθήνα ένας πόλεμος κατά του Φιλίππου στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
