Δημοσθένης, Προς Λεπτίνην. Η υπόθεση του λόγου
Η Αθήνα τιμούσε τους ευεργέτες με διάφορες τιμές, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και η «ατελεία λειτουργιών», δηλαδή η απαλλαγή από την οικονομική επιβάρυνση άσκησης μιας λειτουργίας. Παρουσιάστηκε τότε το φαινόμενο να λαμβάνουν την ατέλεια πολλοί Αθηναίοι και το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει έλλειψη αυτών που θα αναλάμβαναν κάποια λειτουργία.
Ο Λεπτίνης, για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση, εισήγαγε νόμο προς ψήφιση. Ο νόμος προέβλεπε να μην δίδεται πλέον ατέλεια με ιδιαίτερη μνεία: «τον δε ατέλειαν αιτήσαντα πάσχειν τα έσχατα».
Την πρόταση νόμου την προσέβαλε ο Κτήσιππος, ο γιος του Χαβρία, τριήραρχου που σκοτώθηκε κοντά στη Χίο το 357 π.Χ. Ως συνήγορός του ο Δημοσθένης με τον λόγο του «Προς Λεπτίνην» προσπαθεί να αποδείξει ότι ο νόμος αυτός θα είναι παράνομος και άδικος, γιατί θα γίνουν μεγάλες αδικίες σε βάρος των ευεργετών της πόλης. Παράδειγμα αδικίας είναι ο Κόνων. Αν καταργηθούν οι ατέλειες, το έργο του θα αμαυρωθεί (τιμήθηκε από την Αθήνα το 393 π.Χ. για την απαλλαγή των μικρασιατικών πόλεων από την σπαρτιατική κυριαρχία).
Η πόλη πρέπει πάντα να παρέχει αφειδώς τιμητικές διακρίσεις για επιβράβευση των έργων των αγαθών ανδρών. Αν καταργηθεί η ατέλεια θα υποστεί μεγάλη βλάβη, δικαιώνοντας όσους την κατηγορούσαν ως φθονερή, αναξιόπιστη και αχάριστη.
Ο λόγος εκφωνήθηκε το 354 π.Χ.
